Hans Vlek kende ik van het gedicht ‘Herfst’ uit zijn bundel ‘Een warm hemd voor de winter’, een fraai gedicht wat behandeld werd in de cursus Poëzie I in het eerste jaar van de lerarenopleiding die ik volgde. Een kleine tien jaar later leerde ik de dichter persoonlijk kennen.
Ik opende samen met mijn compagnon een tweedehandsboekhandel in de Twaalfmorgenstraat, Hans woonde een paar straten verder op de Aartshertogenlaan, De Heiligen der Laatste Dagen hadden een kerk naast mijn kamer, inderdaad in hetzelfde gebouw als een kerkgenootschap. Hans zwierf door de buurt, trof onze winkel en liep een tijdje bij ons binnen om rond half een een boterham met pindakaas te eten. En meteen wat presentexemplaren te verkopen, want geld had hij natuurlijk nooit.
Hans bleef een vaste klant, ook toen de winkel verhuisde en voortaan pas na de middag openging. Presentexemplaren kwam hij brengen of een versie van de Upanishads , die hij regelmatig verkocht en na een paar weken dan weer terug kwam kopen.
Dat bleef zo door de jaren heen. Altijd dook hij wel weer op – even over uit Marokko of uit Spanje. Altijd luidruchtig associërend, op zoek naar een Oosterse tekst of een klassieke filosoof, altijd met uitgebreide complimenten aan mijn adres als hij het boek (of een ander) vond -” zo’n prachtig boek hier Den Bosch en voor zo weinig geld.”
Nooit te beroerd trouwens ook om te kijken of hij intussen geen andere klant in verlegenheid kon brengen met zijn woordenstroom. Steeds moest ik de groeten doen aan vrouw en dochter, inmiddels een andere vrouw en een nieuwe dochter – maar dat ontging hem of deerde niet.
In zijn bundel ‘De goddelijke gekte’ staat het gedicht ‘damestas’, daterend uit de tijd dat hij kwam lunchen.
In het interieur van damestassen
vindt men een en al ontroering
en wat kleingeld in de voering,
wordt men voyeur van pure poëzie
Het is het tasje van Ton, mijn compagnon, hij heeft het haar een keer helemaal laten uitpakken. Voor mij herinnering aan de tijd dat mijn carrière als boekhandelaar begon en de gekte van Hans soms nog goddelijk leek.
Antoon van Rosmalen schrijft af en toe 